In NLP geeft ankeren het proces weer waarbij je een interne respons zorgvuldig koppelt aan een bepaalde prikkel, zodat deze respons te allen tijde weer opgeroepen kan worden.

 

Hoe kwam ankeren in NLP?

Bandler en Grinder kwamen op het idee "ankeren" tijdens het modelleren van de beroemde hypnotherapeut Milton Erickson.  Erickson kon erg goed iemand in hypnose brengen. Hierbij gebruikte hij soms ook andere strategieën om bij iemand een interne toestand op te roepen die niets met hypnose te maken had. Rond 1976 ontwikkelden zij hun eerste ankertechnieken, zoals de ‘collapsing anchors’.

Verschil ankeren en conditioneren

Robert Dilts ziet echter een duidelijk verschil tussen ankeren en conditioneren. Bij het traditionele conditioneren gaat het altijd om een externe stimulus uit de omgeving die een gedragsrespons oproept. Terwijl bij ankeren de stimulus ook intern kan zijn (een gedachte). Hierbij uit de respons zich niet enkel in gedrag, maar vooral ook in een interne staat of een stemming. Bij conditioneren zorgt persoon X voor de stimulus die tot een respons leidt bij persoon Y. Bij ankeren kan iemand zelf zijn eigen stimulus-respons controleren.  Ankeren lijkt in die zin op wat Pavlov met zijn honden deed in zijn beroemde onderzoek naar conditionering. Hij was benieuwd of hij de kwijl reactie (respons) van de honden ook via een andere prikkel kon oproepen. Dit heeft hij kunnen aantonen.

Het anker uitwerpen

De term ‘ankeren’ is een bewust gekozen metafoor volgens Dilts. In de scheepsvaart wordt een anker door de bemanning uitgeworpen om het schip op een bepaalde plaats te houden zodat het niet kan wegdrijven. In coaching werkt het psychologische anker ook zo. Het is geen mechanisch trucje om even snel een gevoel op te roepen, maar een referentiepunt dat de klant helpt om zijn interne toestand te stabiliseren. Ankers zorgen voor een focus op een specifieke ervaring zodat we niet wegdrijven op de oceaan van ervaringen.

 



 

 

Bron: NLPro-Training - Practitioner Manual